Uit het artikel:Jeugdzorg kan nog terug ” De focus in de jeugdzorg op de eigen kracht van een familie – of netwerkberaad is niet zonder gevaar, met name voor probleemgezinnen. Het is een aanpak die zich eerst maar eens moet bewijzen. Tot die tijd kan de jeugdzorg beter inzetten op het behoud van de inmiddels verworven professionaliteit. In Nederland draaien families en […]”

Bron: Jeugdzorg kan nog terug

Gesteld wordt dat Eigen kracht en het Familienetwerkberaad in probleemgezinnen meer kwaad dan goed zou doen. Het bewijs hiervoor is afkomstig van het WODC (Wetenschappelijk Onderzoek en DocumentatieCentrum). De onderzoeken die er zijn, zijn volgens hen te weinig methodisch, verouderd en met name uit het buitenland afkomstig zijn. Niets mis met kritische uitspraken, dat zet de mens aan tot nadenken (en schrijven zoals in mijn geval). Ook niets mis met de wens om actueel Nederlands onderzoek, maar het roept wel iets in me op………

Ik mis namelijk de nuancering.  Ook bij het werken met Multiprobleemgezinnen zijn er mogelijkheden voor Eigen kracht  en creatieve oplossingen, opvang en ondersteuning door ‘gezonde en betrokken’ familieleden of netwerk. En natuurlijk zijn er situaties waarbij men niet wil of het niet lukt. Maar betekent dit dat we moeten stoppen? Nee,  die andere kant moeten we niet vergeten: kinderen en ouders die na vele jaren hulpverlening zich eindelijk gesteund en gehoord voelen (door de belangrijkste mensen……..hun familie en hun netwerk). En ja, een stok achter de deur, om een gezin in beweging te krijgen, is soms ook een reden om een beraad te willen en wel je netwerk aan te boren. Natuurlijk hoopt niemand dat het zover hoeft te komen, want voorkomen is beter dan genezen.

Snel truukje? 

Dat er twijfels zijn over de inzet van een familieberaad bij probleemgezinnen en de soms beperkte hoeveelheid Eigen kracht is te begrijpen. Het is geen truukje wat je snel toepast.  Het kost veel tijd om een gezin zich te laten  open stellen en een patroon (van bijv. isolement)  te doorbreken (je bent dan zo kwetsbaar). Zie het als een afgebroken huis weer opbouwen. De stenen hebben weer metselwerk, moeten op de juiste plek en hebben een fundering nodig. En als de basis staat kan je beginnen met inrichten. Probleemgezinnen kunnen dat meestal niet alleen. Een professional die zowel empatisch is als sterk in zijn schoenen staat  (de electriciteit en riolering aanlegt) is zeker aan te bevelen!.

Hoe zorg je dat het wel werkt?

Essentieel zijn de afspraken die je met elkaar maakt over kaders, informatieverstrekking en evaluatiemomenten. Duidelijkheid dus. Wat kan wel en wat kan niet. Wat hebben we nodig om het vast te houden, wie trekt er aan de bel als het plan dreigt te mislukken? Welke professionals hebben we wel (tijdelijk) nodig?

Wat mij betreft zijn professionals onderdeel van het  (1e deel van het) beraad. Niet in het bedenken van de oplossing, maar wel in de informatieverstrekking, in het aanbieden van (tijdelijke) hulp daar waar gewenst en nodig. Wat hebben zij te bieden? Wat is het alternatief?

Iedereen wil de regie kunnen hebben over zijn eigen leven. Ook daar waar het ogenschijnlijk niet handig is om dat te doen zijn er absoluut onderdelen te vinden waar bewegingsruimte is.

Denk bijvoorbeeld aan:

  • welke stap nemen we eerst? op tijd opstaan of het huis schoonmaken?
  • wie wil je dat er met je meegaat? of wil je juist alleen?
  • wie mag er aan de bel trekken als het mis gaat?
  • enz.

Het goede nieuws! Er zijn (onafhankelijke, gekwalificeerde) hulpverleners die volgens de bewezen methode Signs of Safety Familieberaden kunnen organiseren.

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.